پایبندی به اخلاق در روابط انسانی قدمتی بس دیرینه دارد و بی توجهی به آن در فضای آکادمیک با مخاطرات جدی تری همراه است. تلاش برای ارتقای شغلی در نظام آموزش عالی کشور، زمینه بروز رفتارهای مغایر اخلاق را در بخشی از این مجموعه فراهم آورده که خود به تنهایی قادر است آسیب های جبران ناپذیری به ساختار پژوهشی آن وارد نماید. چاپ مقالات سرقت شده، ترجمه های نادرست، استثمار دانشجو به دلیل نیاز به استاد برای انجام فعالیت های تحقیقاتی، کسب امتیاز تالیف مقالات تهیه شده توسط دانشجویان، تحمیل هزینه های روانی اقتصادی و در برخی موارد تلاش برای سوء استفاده جنسی از ایشان نمونه هایی از سست شدن بنیان های اخلاقی مداری پژوهشی در دانشگاه هستند. این مقاله به شیوه اسنادی تدوین گردیده و راهکارهای افزایش نظارت سازمانی و فردی را به عنوان راه های برون رفت از این شرایط معرفی می نماید.